پکھی واس۔۔۔٭رویل نظم٭

پکھی واس۔۔۔٭رویل نظم٭

ثمرہ اقبال

جہڑی عمرے بال

ماپیاں نوں لاڈ وکھا کے

خُشیاں دی داد لٌٹدے نیں

اوہنے اوس عمر وچ

اپنے گھر دا بوجھ

نکی جہی دھون

تے سر تے چکیا سی

پِنڈ تے شہر دیاں رٌوڑھیاں

توں کٹھا کیتا رنگا رنگ

کوڑے دا بورا

لیڑے لتے دی

پروا کوئی نہیں

پاٹا جھگا میلی سٌتھن

ٹھنڈ نال کنبدا سریر

کسے ماڑے دی

جھگی ورگا

ہتھ میل نال

صاف چمکن

منہ تے لپ لپ ٹوئے

اوہدا دل وی

کھیڈن نوں کردا

پر نال مقدراں

٭٭٭٭٭